2018-4 Briefing – Hoe zie jij het?

Dat stoel en grond bewegingloos zijn en dat je van een afstandje kunt kijken, bijvoorbeeld naar dat wat op tafel ligt?
Dat je het ziet en beoordeelt op waarde, op gebruiksgemak, buiten jezelf? Of hecht je er aan en wordt ‘dat wat op tafel ligt’ eigen, is dát je referentie, houvast, kompas?

Pardon, sorry voor het zomaar binnenstormen en plompverloren opwerpen van een flard van mijn idee.
Wacht, ik ga even een stapje terug. Ik wil je zo graag meenemen in mijn gedachtestroom, over wat ik net ontdek. Volgens mij komen we ergens.

Maar ik heb jouw blik en visie ook hard nodig. Twee zien meer, weten meer.

Hoe het begon….
Sinds een week is een wonder van techniek in me geplant. In mijn linkeroog zit een gloedjenieuwe op maat gemaakte lens. Wat een wereld van verschil brengt zo’n 1 á 2 vierkante millimeter kunststof teweeg! Ik ben diep onder de indruk. Respect en dankbaarheid voor de ambachtskunsten van de oogarts.

Met het ene oog zie ik nu zonder bril scherp in de verte, met het andere kan ik min of meer lezen. Ik raak dus zeer geoefend in het knipogen en kweek er een paar rimpels bij. Maar ach, er zijn grotere problemen.

Maar met al dat wisselend beeld, raak ik wel een beetje in de war.
Want nu met scherper zicht, merk ik ook een soort verharding. WYSIWYG, Wat je ziet, is wat er is. Helder, begrensd, weinig aanleiding meer voor enigszins gissen of behoedzaam tasten. En nu alles zo helder is, lijkt het beeld dominant en bepalend te worden, het trekt mij naar zich toe, wordt leidend in mijn gang. Dringt zich op als dé werkelijkheid, dé waarheid. Onmiskenbaar biedt het zekerheid en houvast buiten mij. Dat lijkt gemakkelijk, maar trekt me daarmee weg uit mezelf. Kun je me nog een beetje volgen? Of klinkt het wel erg raar?

Bijna dertig jaar geleden volgde ik de scholing Haptonomie (leer van tast, aanraken en gevoel d.m.v. affectief bevestigend contact). Eén van de opdrachten was om een dag lang geblinddoekt door te brengen. Binnenshuis rondscharrelen en liefst, met begeleiding, ook naar buiten gaan. Het was erg enerverend om achter de kinderwagen door een park te lopen. In huis hield ik het zo’n twintig minuten vol om met mijn handen alles betastend en op voorstellingsvermogen mijn weg te vinden. [‘Als hier het keukenkastje is, dan is daaronder de kraan en daar rechts het koffiezetapparaat’]. Het bleek knap vermoeiend om lang op die gedachtenkracht te acteren.
De omslag naar een andere perceptie, een diepere tastzin, die voelde als een soort mijzelf vergrotende, ver-reikende en verruimende bubbel, kwam rustig maar gestaag op gang. Het maakte me afgestemd, kalm, sereen. Er was geen feitelijke werkelijke waarheid, er was waarneming. Wat een intense dag vol indrukken is het geweest. Ik vond het bijna jammer om ’s avonds de blinddoek af te doen.
Begrijp me goed!! Ik ben super dankbaar voor mijn ziende ogen waarmee ik kleuren en vormen en jou kan zien! En dat ik een kéuze heb om mijn ogen al of niet te gebruiken. Maar de ervaring om zonder visueel houvast met en in de ruimte te zijn, was wel een openbaring.

Deze herinnering plopte opeens op nu ik vol ben van ‘zien’ en je erover wilde schrijven.
Ik realiseer me daarmee hoe oppervlakkig ik kijk, juist nu het beeld weer helder is. Andere zintuigen en vooral de verdiepende ijking – in afstemming zijn, internerende indrukken toelaten –  worden overstemd. ‘Buiten’ dringt zich op, dicteert mijn wereldbeeld en trekt me los van innerlijke afstemming. Hmmm, goed om er eens op te kauwen, zowel met open als met dichte ogen.

Nou gaat dit over letterlijk, zintuiglijk zien. Maar net zo goed hoor ik mezelf wel eens zeggen ’Dat zie ik zo’ als ik een mening geef. En dan volgt een (denk ik ) met stevige en logische gedachten-constructies opgebouwd betoog.
Hoe vaker ik dat herhaal, des te vormvaster dat betoog-gebouw wordt. Die mening wordt een beoordeling, of zelfs oordeel en eindigt als een overtuiging. Een wet, een regel, een religie. Iets waarin ik geloof. Niks mis mee, zolang het helpend en dienend houvast biedt. Maar ja, hoe vaak ijk je je aangenomen waarheid? Wat is je werkelijke (wezenlijke) referentie?

Als ik niet alleen bij mezelf, maar ook om me heen kijk, hoor en werk, lijden we voort door overtuigingen die leidend zijn geworden. De opperleiders-der-overtuigingen blijken de diep ingeëtste geloofsconstructies over onszelf. Het zijn bronnen voor stress, van negatief zelfbeeld, werk- en relatiegedoe. We zijn er diep in gaan geloven, ze zijn de weg, de waarheid en het leven geworden.
‘Ik doe het nooit goed’, ’Ik ben een loser’, ‘Ik mag niet falen’, ‘Ik sta er alleen voor’, ‘Niemand begrijpt me echt’, ‘Ik moet beter mijn best doen’.
Herken je ze? Welke mis je nog?

Maar hee, wacht, ik zie een parallel!
Zoals de kraakheldere (in mijn ogen dan, hè) wereld mij bij mezelf vandaan trekt, zo doet deze interne visie hetzelfde. In ieder geval is ie dominant en laat slecht andere, zachtere geluiden toe.

Dus, gelijk maar effe praktisch…
Hoe zou het zijn om de blinddoek oefening weer een keertje toe te passen?
Om af te dekken wat zo overheersend aanwezig is?

Beetje puzzelen nu, want hoe doe je dat, je interne beelden blinddoeken en stemmen tot zwijgen brengen? Wat hou je dan over?
Ik denk () dat daar ook de sleutel zit: realiseer je wat er achter die metropool vol opgetuigde kastelen, bewierookte kathedralen en kantoren vol plichtsbesef zit. Wat gebeurt er als de hele santenkraam verdwijnt.
Wat hou je dan over?
Is het een leegte, kaal, overzichtelijk, of juist niet? Spannend als in eng, angstig, óf juist als in onbekend, nieuw, uitdagend?
Kun je het je voorstellen?
Wat doet het met je?  Kun je het aan den lijve bemerken?

Zo maar eventjes voor vijf tellen. En dan langer, een uurtje? Een dag?
Welke zin, zintuig, sensatie komt dan tot leven? In welke beleving bevind je je dan?
Hoe ziet jouw belevingsveld eruit?

Ik stel me voor
dat het een veld is 
vol leven.
Sprankelend en gegrond, vrij en afgestemd. 
Ik neem het waar, ervaar, het stemt vrolijk en vredig. 
Dynamisch is het, als het leven zelf. 
Daarin afstemmen, volgen, leiden zonder los te zijn. 
Het is -als- een dans!

Iedere keer als er een (gedachten)constructie verrijst die me zicht en bewegingsvrijheid ontneemt, die me afleidt van de kalme en levendige afstemming, laat ik ‘m gewoon instorten. Klinkt simpel hè?

Natuurlijk hoor ik heel graag hoe jouw afstemming, ijkpunt, grond eruit ziet.
Wat voor jou waar of waarneming is.
Laat je me weten hoe jij het ziet?

Hartelijk liefs,
Ingrid